Dün baþladý yine bugün deðiþen hiçbir þey yok. Bir anlam veremediðim güneþ doðdu yine alacasýndan çýkýp karanlýðýn. Zaten karanlýktým ben de ufkum gibi umudum gibi Bir dilim sevdadan uzak yaþadým hep zenginliðim gibi bencilliðim gibi. Bir gün, bir ay, bir yýl geçse ne çýkar ömrümden sensizliði çýkaramadýðým sürece gönlümden.
Beni býrakýp, KAL dediðin yerden giderken yanýna hýçkýrýklarýmýn telif hakkýný alýp, tek celsede mutluluk boþayan hakimler gibi yorgun aþkýmýn kalemini de kýrdýn...
Gül yüzünü omzuma yasladýðýn anlarý, sevinçlerini susarak öptüðün dudaklarýmý, o hiç bitmeyecek dediðin sevdalarý, vicdanýnýn topraklarýna gömüp kaderimizi silerek gittin...
Senden geriye kalan bu baþ aðrýsý, bu boþ þiþeler, karþýt iki fikir gibi, her tartýþmanýn sonunda maðlup olsalar da sevgine, tek ortak çaresizlikleriydi seni beklemek...
Gitme! Daha yaðmur yaðacaktý çatýmýza Gitme! Melekler konacaktý balkonumuza
Gittin. Hiçbir mahcubiyet asaletin kadar sefil etmedi beni Gittin. Ruhu hasta, þairi yasta ihtiyar bir þiir býraktýn
Bittim! Hiçbir karanlýk gidiþinin gölgesi kadar zifiri ölümlerin arefesine savurmadý beni. Bittim! Öyle yakýným ki ölüme, yine de söylemeyin gülüme...
Sosyal Medyada Paylaşın:
korkmaz bıçkın Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.