Həllaclı Mənsur

Həllaclý Mənsur

Türkün sinəsindən bir nəðmə qopdu,
Qamlarýn dilində ruhlara hopdu.
Göyərdi qopuzdan ulu bir þaman,
Tanrýný aradý göydə hər zaman.
Bu göy düþüncənin, fikrin göyüydü,
Tanrýnýn odasý, haqqýn öyüydü.
Olsa da qüdrəti sultanýn, xanýn,
Bir hökmü varýymýþ hər bir zamanýn.
Milyon illər keçdi bu yaranýþdan,
Bəþər agah oldu yeni bir iþdən.
Ýslam dünyamýza verdi qol-qanad,
Fövqəl düþüncədən doðdu Məhəmməd.
Yeni iþýq saldý Haqqýn yoluna,
Hümməti baþ əydi ürfan oðluna.
Yetiþdi türklərə yeni səadət,
Ýslam dilimizlə edəndə vəhdət.
Mənsur öndəriydi bu fəzilətin,
Bu pak düþüncənin, saf təriqətin.
Bir qapý açýldý Allah yoluna,
Dərviþlik, sufilik dedilər ona.
Tanrýdan insana yetiþdirdi sur,
Mürþidlər mürþidi Həllaclý Mənsur.
O, könül baðladý böyük Allaha,
Üzünü naqislər görməz bir daha.
O, Haqqýn özündən süzülüb gəldi,
Yenidən Tanrýya doðru yüksəldi.
O, haqqý aradý bilən olmadý,
Tanrýya hayladý gələn olmadý,
“Ənəlhəqq” söylədi bütün bəþərə,
Uydu oyunbazlar böhtana, þərə.
Onu çəksələr də çarmýxa, dara,
Könlü sadiq qaldý yenə də yara.
Soysa da dərisin aramla dabbaq,
“Ənəlhəqq” söylədi hər andan qabaq.
Sýçradýqca qaný “ənəlhəqq” dedi,
Ayrýldýqca caný “ənəlhəqq” dedi.
Çiçəklər bitirdin, ey ulu babam!
Övliyyalar gördü bu elim, obam.
Səni duymadýlar zatýqýrýqlar,
Ruhu olmayanda olmaz iftixar.
Yandýrdýlar səni o yaramazlar,
Düþüncəsi kasad, fikri dayazlar.
Döndərdilər səni bir ovuc külə,
Bəþər bu vəhþəti görməmiþ hələ.
Atdýlar külünü çaya darðalar,
“Ənəlhəqq” qýþqýrdý coþan dalðalar.
Yenidən boy verdi Tanrýnýn ahý,
Qabilin, Habilin buydu günahý.
O gün insanlýðý saldýlar taxtdan,
Günahla qovulmuþ cənnətdən insan.
Sən Allahdan müjdə, peyðəmbərdən sur,
Sən ey ulu babam – Həllaclý Mənsur!
Yaraþmayýr sənə qurama ad-san,
Pambýqçý, yun çýrpan, yorðan sýrýyan.
Varmýdýr gördüyü iþlərə dair,
Özünə təxəllüs götürsün þair?
Daþ yonan olardý gör neçə kiþi,
Balýqçý þairi, ovçu dərviþi.
Dərviþlik peþə döy, þairlik sənət,
Aþiqin qəlbində Haqqa mərhəmət.
Onlar Ýlahidən əbədi surdur,
Onlar insan deyil, bir parça nurdur.
Həllac türk boyu tək kökün var sənin,
Altundan, incidən yükün var sənin.
Mürþidlərin piri – Oðuz baban var,
Bizi haqqa çəkən qam var, þaman var.
Türk kökənli döymü doðulduðun yer,
Bəyza vilayəti, türk obasý Tur?
Ölmədin, ruhunu verdin millətə,
Yol açdýn bir ülvi þana, þöhrətə.
Gəldi yəsəvilər, nəqþbəndilər,
Hər biri Tanrýya baðlý bənddilər.
Rumilər doðuldu qətiyyətindən,
Sevgilər süzüldü saf niyyətindən.
Bektaþi haqq üçün tərpətdi simi,
Boy atdý kökündən neçə nəsimi.
Sufi aləmində þah taclý Mənsur,
Ey, pirim, mürþidim – Həllaclý Mənsur!
Əbədi məþəlin sirli atəþi,
Ruhlarý oyadan səhər günəþi,
Düþdü þəfəqlərin lap apogeyə
Əbədi məhvər tək dayandýn göyə.
Sən millət oðlu yox, bəþər oðlusan,
Sən türk ulusunun gövhər oðlusan,
At – dedin insana – qəlbindən þəri,
Olarsan Allahýn tam bir bənzəri.
Yaradan olurlar ürəyi saflar,
Haqqý duymayanýn nə qiyməti var?
Sənə babam dedim, mürþidim dedim,
Bəlkə də cismimdə sənin ruhundur.
Sən türkün oðlusan,
Xan babalarýn
Oðuzdur, iskitdir, kumandýr, hundur.
Qəbul etməyənlər bu həqiqəti,
Duya bilməz əsil þaný, þöhrəti.
Qoysunlar baþýna Möhtədil tacý,
Sevinsin Baðdadýn, qoy, dar aðacý.
Məni də soysunlar lap sənin kimi,
Yenidən eþitsin dünya səsimi.
Varlýðým ruhuna eyləyər təzim,
“ƏnəlHəqq” söyləyər sinəmdə sazým.




Sosyal Medyada Paylaşın: