Ve sen gittin...
Ucu yanýk sayfalara gömüp sözlerimi,
zarflarýný bana açtýrdýn
sana gönderemediðim mektuplarýmýn.
Kaldýrýmlara saçýlan sayfalarda buruþtu alným,
iyiden iyiye beyazladý saçlarým.
Sýradan mý geliyor bu sözler sana ?
Sen hiç baktýn mý sensiz aynaya ?
Ben bakmadým....
Ve sen gittin...
Dikenleri sapladýlar içime,
hani Azrail gelince çekermiþ ya ruhunu
iþte öyle.
Buz gibi oldu odam,
her sabah üþüyerek uyandým sensizliðe.
Ellerim çatladý her gece açýlýrken semaya .
Üþüdüm ,
daha da üþüdüm,
kanadým duamda.
Sen gittin ,
gönderilmemiþ mektuplarda biriktirdim ben de seni,
okuyamasan da.
Þiir yaptým seni,
virgül koydum, üç nokta koydum sonuna...
Bir türlü noktalayamadým .
Hani içimdeki büyümemiþ o kýz çocuðu var ya,
hâlâ saçlarýný daðýtýyor yaramazca.
Ellerini alýyor avucuna,
yaslýyor yanaðýna..
Sonra...
Sonrasý sýçrayarak uyanma.
Sen gittin,
ve ben yýllarca sen/sizliði büyüttüm solumda.
En masum hatýralarla,
saflýkla okþadým baþýný,
doð/a/mayan bizdeki o yetim kalmýþlýðý.
Kimde kalmýþtýk biz?
Kimlerin dudak arasýna gömülmüþtük?
Aþkta bizi yersiz yurtsuz býrakanlara
söyledin mi hiç;
Aþkta bize yer yoktu,
ama bizdeki aþk sonsuzdu!
Gülþen Mavi
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.