Karşımdaki ağaca bakarken

Oturdum.
Düþ kuruyordum.
Gözlerimde geçmiþimin hayali vardý yine.
Karþýmdaki aðaca bakarken
Hazanýn hüznünü gördüm aðacýn yapraklarýnda
Dallarý vardý kimi yeri kesilmiþ kimi yeri kuru
Mevsimlere küskün bir hali vardý
Yorgun yapraklarýnda.

Kendi halim geldi aklýma.
Kanadým kolum kýrýk giden gitmiþti
Bir ben kalmýþtým dünyada
Benim onlardan ne farkým vardý sanki.
Yýllara dargýn kendime dargýndým.
Düþüncelerimin içinde.
Ölümdü sinsice yaklaþan, hazanýn sýrlarýnda
Zamanýn yorgunluðuydu yüzlerimde
Ve bir aðýrlýk vardý, bedenimde.
Ha bir de o malum, güz günleri vardý gözlerimde.
Ýçimde hazan rüzgârlarý
Sararýyordum, günden güne eriyerek
Ben
O aðacýn yapraklarý kesik kuru dallarý gibiydim.
Belki uzak belki yakýn
Ölümü birçok kez tatmýþ yüreðimle
Bir kez daha ölümü bekliyordum
Ölümü
Ýçimdeki, hazan gününde….
Oturduðum yerde.


A.Yüksel Þanlý er
29 Ekim 2011-10-29
Antalya



Sosyal Medyada Paylaşın: