Her gece gün batýmýný izlerken
Ýçimi karartan karanlýk geceler
Bir kez daha gerçeði hançer gibi vurdu yüzüme
Yalnýzlýðýmý boncuk boncuk akýttý yarýnlarýma
Yalnýzlýðýmda hep yaþananlarý düþündüm
Dost diye geçinenleri bir kalemde sildim
Eski resýmlerle vedalaþýrken
Gözyaþlarýma engel olamadým
O anda pencere’den dýþarýya bakarken
Kendime yeni bir arkadaþ edindim
Ben ona bakarken o da bana bakýyordu
Derdimi anlattým ,sýrlarýmý paylaþtým
O ise ;kurumuþ dallarýyla yapraklarýný döktü
Cevap verircesine
Sokaklarý süslüyordu solgun mutsuz yüzüyle
Konuþmalarýmýz,dertleþmemiz uzadýkça uzuyordu
Gözlerimin daldýðý bir anda
Ýrkiliyorum
Duraksýyorum bir zaman
Hissediyorum
içime iþlemiþ, odamýn loþ ýþýðýný
Arkadaþýmýn el salladýðýný fark ediyorum
Merhaba diyor usulca
Boynumu bükerken ben
Dallarýný eðiyor yaþantýma ortak oluyor
Yaþadýklarým bir þerit gibi geçerken gözümün önünden
Hayrýkýyorum yalnýzlýða
Aðaçlar artýk dostum
Yalnýzlýk senin gözün kör olsun
ebru gökman