Aþka düþen öyle ki, aþkýný gizleyemez Kâl diliyle deðil de, hâl diliyle konuþur. Ýstersen sende dene, aþk, öksürük gizlenmez Kâl diliyle deðil de, hâl diliyle konuþur.
Ýçine kor düþtü mü, o yakýþ kâfi gelir Gök gürler þimþek çakar, her çakýþ kâfi gelir Fazla söze ne hâcet, bir bakýþ kâfi gelir Kâl diliyle deðil de, hâl diliyle konuþur.
Her hâlükârda vurur, âþýklar aþkýn dýþa Yârini görür görmez, birden olur dört köþe Pervâneye dönerek, kendin atar ateþe Kâl diliyle deðil de, hâl diliyle konuþur.
Onlarýn gönlün çelen, bir turalý beliktir Belki de göðsünde ki, düðmelenen iliktir Âþýklar pek konuþmaz, bu da bir deliliktir Kâl diliyle deðil de, hâl diliyle konuþur.
Aþký çalýp söyleyen, teller yalan söyler de Kokun getirdim diyen, yeller yalan söyler de Beden yalan söylemez, diller yalan söyler de Gerçek âþýk odur ki, hâl diliyle konuþur…
28/10/’11 Hanifi KARA
Sosyal Medyada Paylaşın:
Hanifi KARA Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.