ÜŞÜYEN BİR HAYAL

Ömür denen vuslatsýz gölgeler oyununun,
Titreyen perdesinde üþüyen bir hayaldim.
Gözyaþýnda yas tutan garip serçe soyunun,
Aðlayan gözlerinde yolun sonuna geldim.

Dargýn þaire dedim aþký ne bilsin onlar,
Yalaný söyleyen dil sevdamýzý ne anlar.

Külünden doðmak için kanadýný çýrparak,
Kendini yakan Kaknüs gibi gönlüm daðlarda.
Kýrýnca kil tableti bak yerlere çarparak,
Ürperen ruhum tutsak o karanlýk çaðlarda.

Kýrgýn þaire dedim, býçaða sýðmaz kýnlar,
Yârini sarmayan el sevdamýzý ne anlar.

Ýðrenç yüzlü cellâtlar aþka kýymasýn diye,
Gülüþünü gizledim aryanýn ezgisine.
Lacivert akan yaþým sana olsun hediye,
Son sözümü sakladým þiirin dizgisine.

Yorgun þaire dedim, yazdýðým aný bunlar,
Bülbülüne küsen gül sevdamýzý ne anlar.

Mermerinden kan sýzan aþkýn Taç Mahal’inde,
Bu kaçýncý buraðan yaðmur getirir hüznü.
Kurþunlara dizdiðin aþkýn suç mahallinde
Barut kokan elinle çizersin resmimi nü.

Sürgün þaire dedim, mazide kaldý dünler,
Ayrýlýk getiren yel sevdamýzý ne anlar.

Umut denen dizgini büyücüler alýnca,
Nefret uçlu iðneyi batýrýr budaðýma.
Sesli harfler tükenip lâl harfler çoðalýnca,
Þizofren bir tebessüm oturur dudaðýma.

Durgun þaire dedim, yârsiz yenmez öðünler,
Hicranýyla akan sel sevdamýzý ne anlar.

Coþkun Mutlu / Ankara
Sosyal Medyada Paylaşın: