Sen: Ýlkbahar. Bir elinle... Kara topraða gömerken kara kýþý, Bir elinle... Çiçekler açtýrdýn sahrada. Üstelik usanmadýn da... Gül aþýladýn deli zakkumlara.
Ben: Sonbahar. Ne gezer bende, sendeki kudret. Üzülürüm; Dökülen sarý yapraklarý... Yeniden kaynatamadýðýma dallara. Üzüntüm yetmezmiþ gibi, Ben dururum üstelik... Suçlayan her iþaret parmaðýnýn ucunda.
Sen de bilirsin ya; Ben varým diye dökülmüyor ki yapraklar. Sen de bilirsin ya; Yapraklar dökülüyor diye ben varým.
Ben: Sonbahar. Olmasa da bende sendeki kudret, Dökülen sarý yapraklarý… Yeniden kaynatamasam da dallara Gücüm var yine de bilirim. Çünkü senin kanýn akýyor kanýmda. Ýþte o güçle, Son kýþa hazýrlayacaðým insanlarý. Son kýþ ki; Çetin mi çetin... Son kýþ ki; Karadan kara.
Sen: Ýlkbahar. Ben: Sonbahar. Ne güzel, ayný adý taþýmak seninle. Sen: Ýlkbahar. Ben: Sonbahar. Son da olsa... Bahar olmak ne güzel.
05.12.1996 Sosyal Medyada Paylaşın:
sadi atay Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.