AMA BEN YOKUM

Þu hýrka benim;
Her bir ilmeði, anamýn emeði.
Þu baston benim;
Bedenimin yoldaþý... Ruhumun desteði
Hissediyorum, içeride kokum...
Ama ben yokum.

Masada,
Defterim, kalemim kucak kucaða,
Ayrýlmaz ikili...
Ýki vefalý sevgili.
Elimin sýcaklýðý üzerlerinde hala,
Henüz bir þeyler yazmýþým belli.
Þu koltuðum;
Oturduðum.
Þu da kitabým;
Son okuduðum.
Ama ben yokum.

Dýþarýda,
Camdan içeriyi süzen,
Þu gözü yaþlý kadýn,
Benim umudum.

Odada,
Þarký söyleyen, raks eden,
Þu gül yüzlü kadýn,
Benim mutluluðum.

Kapýda,
Sinsi sinsi bekleyen,
Þu eli býçaklý kadýn,
Benim korkum.

Hepsi burada;
Bütün varým, bütün yokum...
Hepsi burada;
Umudum, mutluluðum, korkum...
Ama ben yokum.

Bir çocuk;
Beti benzi solmuþ...
Yatýyor yatakta aðlayarak.
Bir çocuk;
Yüzü al al olmuþ....
Oynuyor oyuncakla þen þakrak.
Bir çocuk;
Koltuk deðneðine tutunmuþ...
Yürümeye çalýþýyor, topallayarak.
Ve bir çocuk;
Kitaplarýn arasýna oturmuþ...
Okumakta... Herþeyi unutarak.

Tanýdým!
Benim þiirlerim bunlar;
Biri diðerine benzemez.
Tanýdým!
Benim çocuklarým bunlar;
Biri diðerini bilmez.
Þiirlerim; benim çocuðum...
Ama ben yokum.

Bu evde,
Görüyorum;
Her köþeyi, her odayý...
Bu evde,
Duyuyorum;
Her týkýrtýyý,her sedayý...
Bu evde,
Biliyorum;
Her eðimi, her detayý...
Bu evde,
Benim parçalarým, benim canlarým...
Bu evde,
Bir sürü ben varým.

Bu evde,
Belli ki; ben pek çok-um.
Ama ben yokum.


31.03.1996
Sosyal Medyada Paylaşın: