a_v_u_ç_l_a_r_ı_m_d_a

“Sen hiç karanlýða bakarken kör oldun mu?

ve uykuyu beþiðine verirken gece,

duvarlarý yýkan cýðlýklarýn sessizliðinde

bekledinmi duyan varmý diye?”



Ben sen/siz/ken :

bekledim sabahlarýn yorgun ýþýklarýný

küfürlü cümlelerle hayatý yazarken defterlere

umudun nereden dogdugunu bilmeden

arzýn kucagýna saldým ne varsa içimde

durgun denize fýrtýnayý tasýdý parmaklarým

catlak bir saatin dakikalarýndan damladým

geçmedi zaman

bir azrail selam verdi bir yaþam...

iþte o an :

düþtün damla damla avuçlarýma

takaat ey yar !

saclarýn dökülür topraklarýma

dilimde ise bir aþk zikirlenir :

kimsesizliðim yetimliðimle elele

yürür kucaðýndaki o susukun anneliðe

dualarýna talip atarým adýmlarýmý karýnca sessiziliðinde

güneþ çatlatýr karanlýðý gecenin içinde



ve her sabah bitmez bir umutla :

yeniden filizlenirsin a_v_u_ç_l_a_r_ý_m_d_a_._._._y_b_.
Sosyal Medyada Paylaşın: