Ne zaman otursam Apo’nun meyhanesinde
Gülünç bir mavi karþýma iskemle çeker,
Parmak hesabýna alýþtýðýmdandýr, bilirim
Nicem dizgesi birazdan gecenin dümenine geçer
Uzun Neriman, çakýr Neriman’a
Neri diyorlar þimdilerde
Karadeniz salsa kaldýrýr gibi dalgalarý,
Kýskanç Egeliler, en güzel tango der
Baþka þey demezler.
Ne vakit kalksam, ödünç mavi býrakýrým masamda
Çocukluðumu alýr, süt diþlerimi dökerim
Ah benim ilk yaþým, dizlerimdeki telaþým
Ah benim on dokuz yaþlým
Ýçime sürgün düþmeden yaþamaktý seni
Yaþamak seni eðilmeden, bükülmeden
Tenhasýnda yürürcesine dinlemek sesini
Korkmadan, yenilmeden.
Annem beni eline doðurmuþ neri
Kasýmda, sabaha karþý, libadiye’de
Nasýlsýn ?
Devin Karaca
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.