VE BEN KARTLARIMI YAKTIM…

VE BEN KARTLARIMI YAKTIM…

Bir hâkimiyet mücadelesi veren aþk,
Benim ” Hanedan”lýðýmda ne arýyordun?
Senin krallýðýnda köylüler abalýdýr hep,
Avuçlarýmda bir tutam soylu kibri gezinir,
Yamaçlarýmda var olan hale aðýdý,
/
Kartlar hep kazanmaz, bazen kaybetmekte var…
…
Söyle aþk çaðlayaný,
Benim i mgelerimde ne arýyordun,
Ýnleyen sesimden kaçan sipahiler,
Çarmýða gerilen ukdemdi,
Söyle abidem, benim kubbemde ne arýyordun?
, …
/
…Kartlarým ve ben…
/
Ve Haliç’te bir köle uðultusu, iþte geldiler,
Kalbimde hep bir azat kuþkusu,
Ýçime iþlendiler,
Zincire vurulmuþ maça kýzý ve kupa.
Ben derebeyi vicdanýmý yaktým, aydýnlat içimi,
Ey aþk! Durma…
///

Halayýk ülkesinde, bir zavallý doðar,
Ve Semerkant, ilmin kucaðý,
Kâðýtlar basýldýkça basýlýr,
Keþfedilemez bir türlü aþkýn ocaðý,
…
Ve ben kartlarýmla “burun burunayým”,
Kumar yine kumar,
Aþk pazarýnda ben bir tefeci,
Haczet iþte umut gövdemi,
Ýdam sehpasý temiz mi temiz,
Aforoz edildi çoktan hevesim,
Ýncilim kirlendi, Ýslamiyet et halime,
Debdebem iþlendi ve kuvvetim yetimdi…

Kartlarým ve ben hep galibiz,

Nisan yaðmurunda tefekkür edeniz,
Ýçkimiz haram, günah kefenimiz,
Aþk istidadým boyanmýþ,
Gökkuþaðým karanlýk,
Ve sen istemiyorsan tenimi,
As hadi! Ne bekliyorsun içimi…
…

Kartlar yine kartlar,
…

Efsane oldu bütün hayatlar,
Avucumda Cuma’dan ayrý bir nur,
Enseme serpildi billur mu billur,
Yoncadan farksýz sinek kartým,
Ve elimde hep umut silahým,

Ve ben sonun da senin için,
/
“bütün hayali kartlarýmý yaktým”…

/

KEFaret-Melek Gürses