çelik-çomak

//gönül tiyatrosunun kapalý giþe seyircisiz tek kiþilik oyunu//


hani çocukken çelik çomak oynardýk senle,
hatýrlasana az mý koþtuk
o kuru dal peþinde nefes nefese,
çoðunda fýrlatan sendin, olanca gücünle vuran,
ebe ise ben, yakalamaya çalýþtýðý umuda vurulan.

hep daha uzaða atmaya çalýþýrdýk
peþinden koþtuðumuz umudu,
unutmuþsun þimdi belli ki bizi
bozmuþsun oyunu kýrmýþsýn düþ oyuncaðýný
eski alýþkanlýðýndan mý bu yüreðimize
saplar durursun çelikten çomaðýný.

bak hala durur izi,

düþler
oyununda
sensizliðinle
tüketme bizi…

oynamaktan yorulunca giderdik,
hani þu söðütlerin altýndan akan
suyun serinliðine.
þimdi sen bize küstün,
yeþilimizi çaldýn, suyumuzu da kuruttup gittin...

söðütlerin baþý yere eðik
susuzluða deðil ,kokuna

deryanýn
ortasýnda
susuzluða
terk etme bizi.

derdim
olsun,
sen
tabibim,

dermaný
olmayan
sancýlarýnla
tüketme bizi.

“Artýk gelmem” demiþsin buraya,
bu ömür sensiz geçecekse ben istemem.
garezin ne o suya, o bahçeye baða,
yüz çevirme,istersen diri diri göm þu topraða,

düþmana dost deme
onlarla da oynama oyunumuzu
serap sevdalara savrulan
toz toprak tende sensiz etme bizi.

Bulutlara sen layýksýn
dala konmaya çalýþan bizim de kýrma kanadýmýzý,

doðan
olduk senle,
serçeyle
test etme bizi…

kesmeden kast ayaðýný öpmek içinse
vur gitsin baþýmýzý,
aðlamadan kast narýna su serpmek içinse
al gitsin ,sen ol da olmasýn gözüm.

dilim de
olmasýn,
sözlerle
tellal etme bizi .






.
Sosyal Medyada Paylaşın: