SENİ SANA ANLATABİLSEYDİM
Seni anlatabilseydim…
Sessizce güne düþen güneþ kýskanýrdý,
Varlýðýnýn, içimde batmayan tek ýþýðýn sen olduðundan.
Suskun ama en gizli kelimelerle canda haykýrýþlarýma
Rüzgar hýrçýnlaþýr, deniz tufana dönerdi.
Yokluðunda yüreðimin yaðdýrdýðý göz yaþýnda
Bulutlar kýskanýr, gök yýldýrýmlara kesilirdi.
Canýn varlýðýnda eriyorken yüreðimdeki karlar,
Ilgýt ýlgýt bir serinlikte mecnun dolaþýr.
Uykularýmýn semaya takýlý salýncaðýnda,
Yüreðim canda kanatlanýr, dolaþýr tüm evreni.
Hapsettim varlýðýmý, yüreðim mahpus canda.
Katmerleþen gül, diken olur yar sinesinde.
Seni sana anlatabilseydim...
Türküler kýsýr kalýrdý anlatmada sevdamý
Hicaz makamýnda çalýnýrdý yazýlan tüm þarkýlar.
Böyle mahzun böyle çaresiz akmazdý zaman.
Sabahlar gecenin karasýnda aðarmazdý.
Seni ýzsýz yollarda aramaz, aðaçlara sen diye sarýlmazdým.
Gözlerim böyle küskün bakmazdý güllere...
Karanfil kokulu çay böyle üþütmezdi beni,
Þiirler böyle canýmý yakmazdý...
Aðlamazdým eski bir Türk filmini izlerken,
Sana ve bana dair acý senaryolar kurmazdým.
Susmazdým, yüreðimi saðýrlaþtýrmazdým...
Üþürken sana, beton duvarlarda ölmezdim...
Seni sana anlatabilseydim...
Seni anlatabilseydim eðer...
remzihan
Sosyal Medyada Paylaşın:
Remziye DEMİR ÇİÇEK Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.