Hayat Ağacım

Ey ruhumun içinde filizlenen kadýn
Neden yaðmurla, suyla deðilde
Gözyaþlarýmla ýslanmýþ toprakta yeþerirsin
Sen hangi mevsimimin yeþilisin
Hangi tutunuþumun umudu
Hangi yolumun sonusun
Sen kimlerin uðrunda koþtuðu sonsun
Ve herþeye raðmen bir umutla bekliyorum, olsun


Nedir bu karanlýk köþemde yanan mum
Tüm karanlýðýmý ýþýtan o alev
Sen içimde o kývýlcýmý yaktýn ya olsun
Çocukken ateþe bile dokunamazken
Meðer þimdi alevler içinde, içimde bir ateþle yanýyormuþum
Ve belkide bu yüzden artýk hiç bir þey hissetmiyorum
Ne acýyý, sevinci, hüznü ne de heyacaný
Ben zaten uyuþmuþum


Beni kara topraklarýma gömseler
Aðacýmýn altýna iki metre bir çukur açsalar
Ýþte beni oraya , bir yere gömseler
Ve iþte ordan görsem yeþili , maviyi, sarýyý, kahverengiyi
Beni köklerin sarsa, çürüsem de çürüsem
Toprak olsam yine sana dönsem
Sosyal Medyada Paylaşın: