ÖKSÜZ MAZİ

Sedef kakma sandýklarda kilitli kalmýþ zaman…
Güzel sesler gömülmüþ selvili sessizliðe…
Nihavendi, hüzzamý hatýrlamýyor keman…
Gramofon alýþmýþ artýk kimsesizliðe…

Tavanýn oymasýndan hâlâ terleri damlar,
Elleri öpülesi o büyük üstatlarýn…
Vitraylý pencerede çiçek açarken camlar,
”Bismillah” ý duyulur duvardaki hatlarýn...

Ne eskimiþ, ne solmuþ, dayanmýþ onca yýla,
En kutsal emaneti nur yüzlü dedelerin;
Seslerini duyan yok, gözyaþlarý nafile,
Sandýklarda en altta kalmýþ seccadelerin…

Hor görülen þu kilim, basýp geçilen halý,
Ýlmek ilmek sevdadýr ve düðüm düðüm emek…
Hoþ olurdu mutlaka, onlardaki masalý
Cumbalarda oturan ninelerden dinlemek…

Ebru, tezhip, minyatür, dantel, nakýþ ve oya,
Bunlarla yansýr bize mazinin altýn çaðý…
Pili yok boyasý yok, oynasýn doya doya,
Dedenin el emeði torunun oyuncaðý…

Öksüz kalmýþ zamandýr aslýnda mazi denen…
Köksüzlük kaderidir onu öksüz edenin.
Boþa kürek çekersin, heder olur her senen;
Gövdesi mi olur hiç kökünü kaybedenin?

Ýhsan Gürbüz – 11.10.2011 / Alanya
Sosyal Medyada Paylaşın: