Adı ayrılık bu şehrin…

Karanlýk bir mahzenin,

Soðuk adýdýr sensizlik…

Yokluðunun demir parmaklýklarý erimez,

Gün ýþýðýna hasret gönül hücremde



Akþamlarý kaldýrýmlarda batan güneþ

Sensin, bakýþlarý efkârýma yeten güzel

Daðlar yeþil gözlerini kuþanmýþ

Baharý karþýlýyor

Benimse yalnýzlýk kara kýþým olmuþ

Eksilmez tipim boram.



Sen görünmeyince gözüme

Kalbimin irili ufaklý ýþýklarý söner

Son tren de kalkar gardan

Acý bir siren sesi gelir uzaklardan

Adý ayrýlýk bu þehrin…



Denizimde martýlar aç kalýr

Mavinin nazik tonu kararýr tuvalimde

Ben denizi gözlerinden taþýrdým fýrçama

Bünyeme aðýr gelir dudaðýndaki gurbet

Çöl gecelerinde bir yýldýza bakmaktýr gözlerin



Lalezar tohumu ekerken humuslu topraðýma

Kanar derinden karanfiller dalýnda

Sevda yüzlü balýklarýn nesli tükenmiþ buralarda

Uzak denizlere göç etmiþ



Niyetim bozulur sevda oruçlarýnda

Tutuþur naðmelerim gidiþinin eylül yangýnýnda

Notasý silinmiþken unut sözlerini aþkýn

Hüzzam makamýnda bir türkü olur bakýþýn

Bundan sonra.



Devleþen isyanýn

Cüce kalmýþken ayrýlýða

Kibrit alevi hüzünleri yangýna çevirir terk ediþin

Bende salasý okunurken mutluluðun

Senden fetih ezanlarý okunur vuslatýn

Kara gözlerini ay ýþýðý kýskanýrken



12. 04. 07



Hüseyin Özbay
Sosyal Medyada Paylaşın: