Çýnar aðacý annemizdi, Biz dallarýndan salýncaklara binerdik. O da köklerini (canlarýný) yani bizi geleceðe salardý... Nedense hep mutluyduk gülerdi yüzlerimiz... Birden hava karardý, rüzgarlar esti Toz duman kör etti gözlerimizi Karanlýklar hakim oldu dünyamýza Kaybettik birbirimizi o karanlýkta Uzattým ellerimi tutan yoktu o vakit...
O vakit ki; sonbahar uðradý mevsimime Yaðmurlar yaðdý gözlerime Kar oldu, dondu kalbim Erir mi bundan sonra sorarým sana?