Ben insan! Ben ki; Yaþamýn karanlýðýna boyun eðen, Çaresiz bir gözyaþý gibi ömrün kýyýsýna akan, Yiten aþký yürek sýðýnaðýna saklayan, Ýfade edilmesi güç düþünceleri, öðle vakti yitiren Ve hareketsizce gecenin kubbesine asýlan, Çok yakýn zaman önce, canlý ve gülümseyen varlýðýna Ýç içe geçmiþ umutlarýný armaðan eden. Kederli gecelerde penceresine vuran yapraðý Kendinden biri sanan ve çocuðum diye okþayan. Ben düpe düz bir insan. Yoksul ama onurlu olanlardan.
Rüzgâr türkülerine ve yalnýz yataðýna iç çeken, Sokaklarda tanýmadýðý vahþi gözlere bakýp, Onlar çirkin hücrelerine gitmekteyken, Karanlýðýn kadersizlik olduðunu anlatan. Dilsiz ay’a adýnýn mavi ay olduðunu söyleyen, Onun gürültülü çýðlýklarýndan korkan, fakat yinede Heykellerden, yapýtlardan, kudüsden daha kutsal Daha görkemli tapýnaksýn diyebilen -Ki dolunay halinde umutsuzlarýn sönmeyen tek ýþýðý.
Bakir ve bakirelere susayanlara, Aþkýn kýzýl renkte ve titreyiþlerden ibaret olmadýðýný hatýrlatan, Soðuk evine kafasýný gömüp, Dýþarýdaki vahþeti gece uykusunda izleyen, Sabah uyandýðýnda gördüklerini, Ak kâðýtlara karalayýp, Zarafeti ve düzensizliði ile gözlere sunan, Söyleyin þimdi bana: Ýhtiyar olanlar, genç kýzlarýmýz, delikanlýlarýmýz Ve söyleyiþime kulak veren kundaklýk çocuðum, Hangimiz kaç kiþiyiz? Sosyal Medyada Paylaşın:
Devrim Dokdere Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.