Orta Doğu'lu
ben sularý bir kimlik gibi gezdirdim yitik camekanlarda
tüccarý deðildim fakat özbe öz oðluydum tersine akar ýrmaðýn
yani her çocuk merdivenleri týrmanamaz yaþam deyip adýna
çün bir yanýtsýz gül kasýrganýn aðzýna kül tarihiyle sokulurken
kanla çizilmiþ sokaklar hep bir duvarla noktalar incelen sesini
ben hep ayný sayfaya yazdým kendimi çok aðladým ertesi
belki bir i mge ayini ýrýk kalmýþ pencere artlarýnda sessiz arýnan
kusarak dikine isyaný ve kutsayýp yurtsuzluktan öksüzlüðümü
birazdan biter bu güzde ve bakarsýn kýnýndan sýyrýlýr çiçeðe kimi yokuþ diyerek
hala nasýlda yaþýyorum o an boynumda bir kement gýcýrtýyla bükülürken
ben yaþama küflü bir çakýyla çizdim diþleri sýzlayan gülüþümü
karanlýktan geliyordu þunun bunun içinde ulu kimsesizliðiyle umut
her suretimde bu derviþ makamý ne arýyorum duru bir aþký dercesine
saatini uçurumlara ayarlamýþ þimdi bir serçenin adýný tekrarlýyoruz kendimizde
ve zaman birazdan çalacak tüm zilleri dallardan silinsin diye mavi kanatlarýn
ki ben ne zaman þiir desem ateþe yön veriyorumdur yüce bir dorukta
ve ey dünü aðýr aðýr soyunan ironik felsefesi sonuçsuz güllerin
dedim ya her çocuða göre deðildir bir ucu karanlýkta giden dallara tünemek
burada çoðu kez tekrarlanýr ölümün yontusu kendi gövdende
ve bir gelin yýldýz ekerken tarlaya sütüne kanlý bir kýlýçla dokunur örümcekler...
yirmidokuz eylül__istanbul__Ünal Yiðit
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.