Otopsi I
soylu bir aþk suretinde indi ölüm yüzüme
ben suskun duvarlarýn ümmi’si adýmý bilmiyorum
bir kadýn tanýdým kendine bile oynayan
hiç kendi olmamýþ
ýslak duvara gemiler yapardý ellerinden
ve bir damla suda boðardý dalgýn kaptaný
saat karanfile fýrtýna var
bir þey daha var
sanki günlerden hiç bir gün ve ben hiç bir yerdeyimde
boynumu unuttuðum uzaklara aðlýyorumdur
þu güz bir bitseydi ah bitseydi
kavmimin hatýratý gibi açýlan her pencerede kül tarihiyle
baþ döndüren sözcükler herþeye vakýf, bakarý
emziriyor sol göðsümden
kýrýlan bir aðýdýn dudaðýna yüzyýl ötesi sarýlan ýrmaklarý
kim yetiþebilir zamana aþktan daha hýzlý deðilse sözü
tutup herkesi yitirdiðim yerde
ben ateþ kavminin son eri koþar adým, adýmý bilmiyorum
þuranýn burasýnda yüzü parmaklarý arasýnda yaslý bilge
silen oldukça yazacaðým diyor hala kuþlarý dallara
aðýr bir yeþil havasý içinde ularda ular akþamý
benmiþim senmiþsin çýplak bir ise sinen koku
ya umut
balkona asýlýdýr güneþleri onun dört mevsim
ve bir ana dilde severken yýrtýlýr gülüþü ortadan
böyle bir resme çizersen yüzünü tam ardýna beni çiz
ve tam ardýma uçurumlarý çiz isterim
benmiþim senmiþsin her yere biraz yanlýþ
tekrarlayan bir intiharýn sözgelimi nedenselliðine
yanlýþ bir þiir...
03.10.2011__Ýstanbul___Ünal Yiðit
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.