- şiir / siz -

kimse yoktu
sen vardýn
geceyi emziren bir karanlýk vardý
omzumda bir anýnýn aðýrlýðý kadardý herþey aslýnda yalnýzlýk gibi
biraz mat biraz salt biraz malt halde
bir bir yüreðimde devrilir arzudaydý



kimse yoktu
sen vardýn
pespaye özlem vardý içimi kuþatan
sonra bir ikibinonbir yazýnýn seninde
yüreðim fütursuzca dönük kaldý
aþk ne garip þeydi seni tanýmlarken
sende takýlý kaldým farkýmda mý zaman


kimse yoktu
sen vardýn
ölü topraða serpilirken
i mgeler mezarýna gömüldü þiirlerim
ve bu yaþýmda yasýma teslim oldu ümitlerim / düþlerim / her þeyim...
yaðarken gözlerin en derin yerinden



kimse yoktu
sen vardýn
koynumda yatan en ýzdýrap
hiddetin þiddetini yaþatýyordu yüreðime
kan revan kâbuslarýn gölgesinde
biraz daha çürüyordu yarým gençliðim
susu’yordum artýk / tüm dil’sizliðim ile.


kimse yoktu
sen vardýn
zümrüt yeþili gözlerimden
burnunun dikine akarken hýrçýn yaþlarým
(d)üþü-yordu ölüme yüzen benliðim
her gün biraz da senden verirken ö’dün
her yarýn biraz daha yorgundu her yaným




kimse yoktu
sen yoktun
aþkýn t’adý leyla olmaktan çok uzaktý oysa
bundandýr kavuþamayýþýn i’zâfiyeti...
ve bu yüzden
hebâ oldu aldýðým her nefes
belki de bu yüzden yenik düþtüm nefse



Sosyal Medyada Paylaşın: