SIRTIMDAKİ KÜFE

Hýzla koþuyorum,
sýrtýmdaki küfeyle.

Gözlerim baðlý,
kan-ter içinde koþuyorum.


Düþmekten deðil,
gözümdeki baðý çözmekten korkuyorum...


Çözersem düðümleri;
geçmiþimi silmekten,
olduðum yerde,
küfemi atamadan,
dibe çökmekten korkuyorum.


Apansýz belirecek bir ýþýða kapýlýp,
yönümü kaybetmekten korkuyorum.


Herþeyden korkarken bu karanlýkta,
umutla yine de aþký arýyorum.


’Aþk korkuya peçedir’
yok baþka çare.
Aynaya bakýnca anladým,
benim korkularýmsa
hep aþka perde...




Gülþen Mavi















Sosyal Medyada Paylaşın: