Has bahçede güller açar, Bülbül konmuþ gülde aðlar, Gül derdini, ona sorar, Öter bülbül, Allah diye.
Gün aðarýr, karþý daðdan, Gel, gel denir, öbür yandan, Yanar orda, gümüþ þamdan, Sesler çýkar, Allah diye.
Mor sümbüller, açtý yine, Gurbet kuþum, döndü eve, Çayýr çimen, daðlar bile, Þükür çeker, Allah diye.
Bak yalvaran, daða taþa, Sürme çeksen, siyah kaþa, Çölden geçsen koþa, koþa, Çöl yol verir, Allah diye.
Gül, dalýnda solar oldu, Hak’ n yolu, doðru yoldu, Yanlýþ giden, kömür oldu, Doðru yalvar, Allah diye.
Þu kalbimin, akar kaný, Bana vermiþ, Allah caný, Þu dünyanýn, dört bir yaný, Döner durur, Allah diye.
Þu Yüksel’in, kalkar eli, Dert bulmuþ da, aðrýr beli, Gözyaþýndan, yapmýþ seli, Hak’ a aðlar, Allah diye. A.Yüksel Þanlý er 26 Eylül 2011-09-26 Antalya.
Sosyal Medyada Paylaşın:
a.yüksel şanlıer Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.