İNANMA DEDİLER

Kendimi zannettim bir gül bahçesinde
Hayal meyal yeþil bir ormanýn içinde
Yürüyordum sensiz bilmeden geleceðe
Uslanmaz gönül seviyordu hala delice

Ýnanma dediler seviyorum diyene
Dökülen gözlerden yaþlarýn sahtesine
Kendini bilmez kýrýk tebessümlere
Benimsin derken sessizce gidene

Dokunamadý ki ondan gayri kendime
Uçsuz bucaksýz daðlarýn en tepesinde
Býrakmýþtý buralarda kendi en zirvede
Gönül telime konup gitti bilinmezliðe

NÝHAL 25.09.2011

Sosyal Medyada Paylaşın: