Sarýçiðdemim rüzgârla savruluyordu Etrafa bakýyordu ama gözleri buðulu Sýkýntýlý belli hiçbir þeyi görmüyordu Kýrýlmýþtý bir kere çok acý çekiyordu
Boyu uzun sülün gibi çok da endamlý Hayat onu bezdirmiþ ondan biraz nazlý Gökyüzü dumanlýydý boynunu eðmiþti Yüreðini sarmýþtý bir kere aþkýnýn ateþi
Ela gözlerden yaþlar akýp gidiyordu Ýç çekiþleri herkesin içini yakýyordu Kocaman kalbi çaresizdi yanýyordu Acýmasýzdý dünya o karþý duruyordu
Görünüþtede hep açýyor yapraklarýn Bir bir dökülüyor topluyorum etraftan Deðiyor mu bilmiyorum çektiðin acýlara Çiðdemim gelemeyeceksin bir daha dünyaya
Nihal / 18.04.2010
Sosyal Medyada Paylaşın:
47nihal Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.