soylu kahkahalarýn yorgunuyuz belki çaðla aðacýnýn güleç yeþilinde tutuk çocukluðumun taþlý yollarýndaki grilerde aþýlamayacak ekmek kýrýntýlarý anýsýyla ve sofrayý dizlerime çektiðimde aklýmdaydýn bulut uçlarýna deðen ilk karanlýkta da hâlâ
saman rengi uzayýp giden yollarda kalbim seni hangi menzilsizliklerle anýyorum bilsen attýðýn her adýmla çoðalýyor yalnýzlýðým çýktýðým hiçbir balkondan gölgeni göremiyorum gözlerimi kapamaya cesaretim yok bu kabusta kapýldýðým en ufak dalgýnlýktan dönmeyebilirim
öncesi alabildiðine bir ilkmevsim yaðmuruydu ömür yangýnlarýmýzýn tenha ormanlýðýnda kusursuz alacaya çalan ateþ kýrmýzýsý bir hüzünle sustuðumuz eski bir sokaðý özlemenin marazlý burukluðuydu ve kýþ vakitli kapýlarý kimsenin çalmadýðý loþluktan gözü dýþarda çocuklar gibi kaçýp gelmeyebilirim
Kaðan Ýþçen
Sosyal Medyada Paylaşın:
kagan_iscen Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.