’bir kenti yakmadan terketmek zordur
bilinen bir kanunu çiðnemiþ gibi
tüm teorilerinde ayný statik bozukluk
ve mühendisliðin son harikasý olmayý
isterken en son tahlilde korkusuzluk
giderken bir þey unutuyorsun çantanda
umduðun gibi bir unutkanlýk kadar eski’
kutuplarýn farklý isimleri olmalýydý;
artý yerine sen
eksi yerine de
hiç olmayacaðýný bildiðimiz ben
olmadýðýný bildiðimiz isyanlarda
tek tek çizdiðimiz martýlarýn
kanatlarý kadar kýsa
ve bir o kadar da yaþanabilirliði adýna
dinlemeliydik ressamlarý:
’-umarým bugün simsiyah bir kýyýya þiir düþecek’
elbette karþý koyulmazlýk yasasýnda
çekmeliydik birbirimizi
ellerimizi kanatmadan geceleri
planlamadan hiçbir buluþmayý
mesela bir daha kurutmadan gözlerimizi
yitim düþlerin reenkarnasyon edimlerinde
normu kýrýk aþk düðümleri gibi
ayný ressamýn elleri boyalý olmalýydý
ayný sýrada birkaç fotoðraf
sarý
sonra yine ondan beklerken tinsel bir ziyareti
kýrmýzýlarý dahi sevebilmeyi, ardýna defalarca
çekebilmeliydi hindu bir bilge gibi gözlerimiz
ifade etmek için filmin ay’a çýkan merdivenini
tabi, ressama söz hakký vermek yeminli þiirdi:
’-bazen de zaman sevmenin unutulabilir yaný’
dillerin ezilecek aynasýnda avuçlarýn kadar
þimdi bakmaya gönüllü ilk aþýðýn öpüþlerinde
iki çiziðin kuru sözlere ait huzursuzluðunda
çiçekler dahi bayat sevilebilirdi mesela
ressamý son kez dinlemek için yerimize geçip
ayný pozu vermekten býkmadýðýný bildiðim için
hiç utanmadan sýrýtabilirdim ayný dünya karesinde
ayný kare
birkaç trilyon piksel içinde
birkaç yüz kilometre hasretle
...
ve
ressam mutluydu
olmasý gerektiði gibi...