Güz, yalnýzlýðýmýn hüzünlü tebessümü olmuþ göz kýrpýyor bana hýnzýrca...
sahi güz mü beni hüzünlendiren yoksa hüzün mü bende her an yer edinen belki de güzdür hüznü çaðýran yoksa hüzün müdür güze yakýþan
yapraklar sararmýþ düþmüþ dallardan yüreðimden dökülen sahte sevgiler misali kuru aðaç gövdeleri “saðlam ama yalnýzým” ýn resmi…
sahi hüzün mü sarýyý çaðýran yoksa sarý mý hüzne yakýþan? belki de sararmýþ fotoðraflar ve anýlardýr sebebi yoksa Ýçini burkan anýlar mý sarýyý hüzne yaklaþtýran?
rüzgarlarýn mevsimi esiyor iþte deli deli tozu dumana katýyor da bu kalbi aþka savurmuyor bir türlü
sahi rüzgara kapýlýp gitmek midir aþk yoksa aþk mýdýr rüzgarlarý çoðaltan belki de doðru rüzgarý bulsam aþka kavuþacaðým yoksa rüzgarlar mý beni aþtan uzaklaþtýran
hava kapalý gri elbisesini giymiþ gökyüzü birazdan bir gümbürtü kopacak benim yüreðimin hýçkýrmalarýna karýþacak ardýndan yaðmurlar koca bir kenti arýndýracak…
sahi yaðmurlar mýdýr güzel yapan buhranlý havalarý yoksa buhranlý havalarýn göz yaþlarý mýdýr yaðmurlar belki de gri en güzel tonunu alýr yaðmurlarla aslýnda bildiðim ve hissettiðim bir þey varsa o da yaðmurlar yaðarken gri bile bir baþka güzel!
hüznümü pekiþtirse de güz ah bu yaðmurlarý her þeye bedel...
( Dilek KARSLIOÐLU )
Sosyal Medyada Paylaşın:
karveçay Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.