Sen Kokuyor Mevsimler Züleyha
Geçmiþten sabýkalý bir sessizliksin, asýrlardýr yürüyorum yurduna
Rüzgârýn yoldaþýymýþ özlem, ay ýþýklarýný biriktiriyorsun ruhunda
Yalnýz seni yazýyor kalemim, suskularýmda bile sen varsýn unutma
Cinnet kasabalarýný geçiyorum, sen kokuyor mevsimler Züleyha.
Bütün acýlarý koynumda beslerim ben, aþkýn iksiriyle büyürüm
Savunmasýz bir davadýr varlýðýn, bir yara ki, hep sana ölürüm
Yüz rengi varmýþ güneþin, sevinin ýþýltýlarýnda bine bölünürüm
Salla ayrýlýðýn tahta beþiðini, uyurum aþkýn ninnisiyle Züleyha.
Analar çocuk doðurmazsa bir gün, sular sevgisiz yurtlara aksa
Kitaplar cenneti inkâr etse bir gün, zebaniler ruhumu da yaksa
Her ömür deðeriyle deðiþ tokuþ edilse, sonsuzluk bizi kucaklasa
Yorgun gövdemin pasýný dudaðýnla sil, sarsana gövdemi Züleyha.
Hükümsüz dargýnlýklarýn mahzeninde saltanat, hayat yamalý düþ
Hýzla akýp giden günlerin gölgesinde beden, dudakta hazin öpüþ
Gözyaþýnýn saraylarýnda yaþýyoruz biz, köpükten kuleler örmüþüz
Gönlünün sahra hapishanesindeyim, gel yokluðu da bölüþ Züleyha.
Aþk baki kalsa bu gök kubbede, tabutlarda hep mutluluk taþýnsa
Sarý aksa bütün denizler, umarsýz, meçhul yangýnlar hiç olmasa
Engin maviliklerde þölenler kurulsa, masallarýn sonu mutlu olsa
Aþkýn sýratýnda mutluluk taþýnsa, yolumu beklemese artýk Züleyha.
Selahattin Yetgin
Sosyal Medyada Paylaşın:
Selahattin YETGİN Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.