Ben uyurken karanlýk dünyamda, sen gözlerimde sevgi feneriydin gözlerimin pasýný silen. Ve gözlerimi her açtýðýmda sevgin kanýma süzülüp yüreðimde bir konak oluþturuyordu. Konakta küçük kalan ben seni hiçbir zaman anlatamamýþtý sana. Çünkü sen büyümüþtün gönül deryalarýmda. Bense ufalanýp aþk kentinde þaþkýn ve zavallý bir âþýktým. Gönlüne giden yollarýn sokaklarý arasýnda sana giden yolda tek baþýma kayýp bir orduydum. Kalbinin duraðýnda son misafir olmak için sevgiler topluyordum sana. Bitmiþ bedenimin son edasýyla. Geceler basýyordum seher vakti yangýndan çýkmýþ kollarýmla gece veda ederken sabaha. Çýrpýnýyordu gözlerim, feryat ediyordu dudaklarýmýn arasýnda kalan dilim. Melek yüzünü, göðe benzeyen gözlerini, ipeksi saçlarýný sana arzulanan bir dille söyleyemediði için. Evet, feryat ediyordu iki dudak arasýna hapsedilmiþ dilim! Usumda þaþkýn sorular geziniyordu? Bitmiþ miydi sözcükler diye sorgulanýyordu beynim? Kurulamayan cümleler çýplak kalmýþtý sükûnetle. Yitirmiþti anlamýný tüm kelimeler. Bir harf, bir hece, bir kelime arýyordum durmadan seni anlatmak için. Ama bulamýyordum. Anlatamadý bu ben seni sana ve ben anlatamadým kendimi sana. Karanlýk gündüzümün rüyalarý olmuþtu kalbime batan bakýþlarýn. Saçlarýn birer hançerdi göðsüme saplanan. Yüzüne baktýkça bir ömür geçiyordu yaþýmdan. Kayboluyordum esmer kaþýnýn altýnda kalan badem gözlerinde… Ne çare, dilime anahtarsýz bir kilit vurulmuþtu konuþamýyordum, ellerime paslý zincir takýlmýþtý dokunamýyordum, burnumda nasýrlar yeþermiþti koklayamýyordum, gözlerimde heyecan mendili vardý göremiyordum. Esefe vurulmuþtu bütün zamaným. Hangi kapýyý çalsam nafile, mavzer duran mertliðim senin yanýnda bitiyordu. Yok oluyordum ben, tükenmiþlikler sarýyordu beni. Ben seni sana anlatamadým Melek yüzlüm, çocuk ruhlum… ÞÝMDÝ SEN BENÝ BANA ANLAT.
Atra Gönül Aslan
Sosyal Medyada Paylaşın:
Atra Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.