/biz, topraðýn dudak kývrýmýndan öptük aþký/
yine;
cellat kesti güneþin ipini
perdesi çekilen
buðulu bir atmosfer giyindi evren
alaca karanlýðýnda kaybolurken,
hüznün iþveli, çingenemsi yalnýzlýðý
ay, usulca sokuldu yýldýzlarýn koynuna
ve
hýrsýndan çatlayan “venüs” kol gezerken,
düþtü cemresi aþkýn, topraðýn þah damarýna!
//toprak altý seviþlerinde baðlandý köklerimiz.//
çimlenirken hücresi umudun yeþil gözleri
yenibahara!
usul usul seyrindi aþkýn ayak izleri
fay kýrýklarýna düþerken, teker teker...
“uçurum çiçekleri”…!
yýldýz topladý yüreði,
her biri,
topraðýn göðsünden damlayan
ab-ý hayat demi…
///tan kýzýllýðýnda bir damla güneþe doðarken sevgimiz///
ihanetiyle satýlýrsa þerefin bir karýþ ederi
nice þehit gömüldü ana rahmine topraðýn
döksek de boðazýna baldýran zehir-i-
kan kusar…
içer, kýzýlcýk þerbeti!
yediveren “yarýnlarý” serperken, sihirli peri!
gamzelerinden bal yalar kumsalýnda aþk
dað- taþ, secdesinde tavaf eder,
kuru tohum damarlarýnda uyuyan,
ana kucaðý gibi sýmsýcak…
////bir yaným, yaðmur-boran. bir yanýmsa; hala kurak////
ÜMMÜ AÞCI.../////