uzak günaydýným
senden önce hiç bir tutku öpmedi alnýmdan
bilsem de bir nefes kadar yürümediðimi kalbinde
ki; gürültücü bir çocuktum hep
son soluðumu nefretine mesken adýyorum
söyle sen ki hýrçýn bir deniz
ve ben bir avuç kumken
seni nasýl özlemeyeyim
çünkü baþka yazgýlardan hiç geçmedi
adým…
......!
biz eskiden bayým
ayný yerden bakardýk denize
yakamoz emerdi gözlerimiz mavisinden boðazýn
ve köhne bir bankta buluþurdu ellerimiz
aynýydý üzerimizdeki blue jean
baþka bir Ortaköy deðildi
þarkýlar farklý olsa da aynýydý sesi kemanýn, baðlamanýn
ayný hayallerin tozuna bulanýyordu çizmelerimiz!
(þimdi okkalý bir küfür molasý
gölgesinde soy aðacýnýzýn)
ne çok severdik birbirimizi bayým
dudaðýmdan eksi bir düþene dek baþ harfiniz
üþür mü insan geçmiþine
hele bir de
sarýlacak yarýnlarý gömülmüþse derinlere
küçücük saksýlarýmda büyüttüðüm açelyalar bulaþýrdý
her sabah yüzünüzden öptüðüm güneþe
alýþkýnlýðým bu yüzdendi çiçek kokulu akþamlara
yalnýzlýðýmýn en büyük muþtusuydu
ayak sesleriniz
(hiç gelmeyeceðinizi bilirdim oysa)
hiç acýmazdý pencere kenarýnda yorgun dirseklerim
omzunuzda kapanacaðýný bilirdim nasýlsa
uykusuz kirpiklerimin
siz o vakitler münferit deðildiniz
deðildiniz bayým
þimdi
bir yýðýn aný biriktirdiðim çatý katýmda
ahþap bir þifonyerin üzerinde
bir avuç inciyle uykuya yatýrdýðým
eski bir resimsiniz...
de_soulmate