Yokluk çeken Mýsýr’da, kýtlýða çâre bulan O aklýnýn payýdýr, Yusuf’u sultan eden. Sarsýldý yýkýlmadý, Züleyhâ depreminden Kýrýlmayan fayýdýr, Yusuf’u sultan eden.
Kalubelâdan beri, sözü öyle tatlý ki Her çileye alýþmýþ, o öyle bir dertli ki Tam hedeften vuruyor, öyle isâbetli ki Güzel atan yayýdýr, Yusuf’u sultan eden.
Güzelliði dillerde, dolaþýyor þahâne Kardeþlerin bulduðu, eften, püften bahâne Kendine saray oldu, ellere çilehâne Atýldýðý kuyudur, Yusuf’u sultan eden.
Köle iken baþ vezir, ne güzel oldu sonu Rabbim elbet herkese, nasip eylemez bunu Atsalar da kuyuya, üvey kardeþler onu O güzelim soyudur, Yusuf’u sultan eden.
Herkese kucak açtý, olmadý eli iten Aklý, vahyi baz alýp, güzel þeyler üreten Sözün doðrusu ise, sîreten ve sûreten “Kuyu deðil huyudur, Yusuf’u sultan eden…”
07/09/’11 Hanifi KARA
Sosyal Medyada Paylaşın:
Hanifi KARA Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.