ZORLA “AŞK” OLMUYOR
ZORLA “AÞK” OLMUYOR
Kýrýk dökük sevdalar kaldý geriye ellerimde
Þimdi yalnýzým þimdi çaresizim þimdi kimsesizim
Benim kadar durgun benim kadar sessiz
Ve yalnýz bir gölün kýyýsýna uzandým düþlerimle
Varlýðýn mutluluðumdu yokluðun mutsuzluðum
Yüreðim ak tüylü kuðularýn sürmeli gözlerinde çarpýyorken
Gözlerim ise sularýn duru sessizliðinde yýkanýp arýnýyordu
Umutlarýmý alýp bilinmezliðe götüren nehir
Bir gün onlarý bana geri getireceksin biliyorum
Ve biliyorum ki bu yalnýzlýk bir gün son bulacak
Parmaklarýmla yüzüme dokunuyorum
Yanaðýmdan senin izlerin bulaþýyor elime
Ve parmaklarým sen kokuyor nedense
Ýlk kez güzel günlerin varlýðýna inandým seninle
Umut doldu içim ve umudum oldun
Ellerimi daðlarýn doruklarýna kaldýrmýþým
Geceyi durduruyorum gökyüzünde
Sen gelmeden önce bu güzellikler örtülmesin diye
Çünkü güzel olan her þeyde bir eksiklik var sen olmayýnca
Ve sen olmayýnca ben de bir hiçim aslýnda
Bilirim acý verir susmak insana
Konuþmak istersin kelimeler boðazýnda düðümlenir
Ýþte o zaman her þey bitmiþtir aslýnda
Ne kelimeler ne de susmak bir þey anlatamaz artýk
Gerçekler acýtýr yüreðini ve yüreðinle aðlarsýn
Uzun zamandýr aðlayamýyordum
Artýk aðlayabiliyorum yokluðuna umutla
Tenimde hissettiðim bir burukluða aðlýyorum
Gözlerim seni unutmasýn diye aðlýyorum
Seni düþünüyorum yine aðlýyorum
Seni düþündüðümde içime bahar geliyor
Aklýmdan çýkartamadýðým saçlarýnýn yaðmur kokusu
Gözlerimden silemediðim yosun yeþili gözlerin geliyor
Bir þarkýnýn notalarýnda bulduðum huzur
Savunmasýz bir bebek gibi aðlamalarým geliyor
Zalim ayrýlýk saplanmýþtýr bir kere en derinlere
Duyulan sadece iç çekiþlerdir artýk
Bir de dilimin ucuna gelen ve bozguna uðrayan kelimeler
Gözyaþý da suskunluðun meyvesidir ne çare
Dokunur acýnýn üzerine ýlýk tuzlu bir ilaç gibi
Ve ilk defa gözyaþlarýma dokunmaktan korkmadým
Ýlk defa kirpiklerime konan serçeleri kovalamadým
Uzun zamandýr ilk kez kendimle baþ baþa kaldým
Güneþe uzanýp ellerini tuttum tenini kokladým
Sonra beni izleyen kelebeklerden utanýp odama kaçtým
Akamayan ýrmaklar gibi acýlar çekmekteyim
Vahþi kýsraklar geçiyor gözlerimin önünden
Bazen bir aðrý saplanýyor yüreðimin ta orta yerine
Düþlerim geçiyor aklýmdan sen geçiyorsun
Ve bir an da soluduðum havam oluyorsun
Bu gece yalnýzlýðýn kucaðýna verme beni ne olur
Gözyaþlarým gibi dünyam sensin þiirler sensin bu gece
Her geceden daha çok benimsin hayalimdesin bu gece
Oysa bir görsen ellerim kan yüreðim kan düþlerim kan
Çünkü seni öldürdüm bu gece
Ellerim acýyor sesim kýsýlýyor yüreðim aðlýyor yokluðuna
Avaz avaz ölene kadar
Ya da sen beni duyup ta gelene kadar baðýrmak istiyorum
Aðlayan sesim bana izin vermiyor gözyaþlarým titriyor
Ve anlýyorum ki “zorla aþk olmuyor”
20. 07. 2007 / ANKARA
Sosyal Medyada Paylaşın:
EMİNE SEVİNÇ ÖKSÜZOĞLU Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.