Düz yolda yürümek bazen o kadar zor oluverir ki yükselen bir yokuþta sýrf kaygýlarla baþbaþa kalýrsýn. Aþýlmaz bir engel gibi önünde dururlar, takâtsiz kalýrsýn. Kanat çýrpan kuþlarý vurmasalar, bir de kaygýlarýmý bana býrakmasalar; belki hayat..!
Daðlarýn yamacýna gizemlerim yaslanmýþ Denizin dalgalarý hep ruhumu aþýyor Seher vakti karanlýk; gözlerimde paslanmýþ Bakýþlarým tenhâda hiç günâhsýz yaþýyor
Has bahçede açýlan koyu kýzýl lâleler Perçinlenmiþ aklýmýn ayrýlan iki ucu Aya yapýþýp kalmýþ, uçuk beyaz hâleler Çöken kalemin burcu, aklýmýn son orucu
Kuzgûnî siyah gece, çöllerde susuz serâp Takýlýp kalýyorum kemanýn tellerine Ruhumsa en sarp geçit! Lakin periþan, harâp Kanat takýp uçmakta daðlarýn bellerine
Yapraðýn hýþýrtýsý ürkütüyor tenimi Kulaklarýmda yanký, duvarlarda çýnlýyor Eksiliyorum ben (de)! Saymadým yitenimi Belki sarhoþ bir kurþun siperlerde výnlýyor
Sendelemem düz yolda, hiç durmadan koþarým Katmasalar önüme yükselen yokuþlarý Varýlacak yerlerde kaygýlarý boþarým Vurmasalar aniden kanat çýrpan kuþlarý Sosyal Medyada Paylaşın:
BüyükDoğu Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.