Bizim çocuklar koþuyor Koþuyor öpmek için elleri, Þekeri yemek için, Parlak ayakkabý giymek için, Kapýlarý çalmak için..
Öpüyorlar üzeri kabuk baðlamýþ eli kutsal sayarak, Öpüyorlar ak tenli analarýnýn kömür karasý mübarek ellerinden, Öpüyorlar isimsiz mezarlarý ana,bacý,baba,kardeþ bilerek.
Çocuklarýmýz büyüyor Gözleri renk deðiþtirerek, Yürekleri hafiflerek sert adýmlarýný, Yarýnlarý güzel düþlereyek, Düþünerek büyüyorlar.
Büyüyor benim çocuk, Ýstanbul’u tanýmadan, Görmeden daracýk sokaklarýn yoksullarýný, Deðmeden baba eli yanaklarýna, Aç karný arzuladýðýnda ak sütü akþamüzeri, Hýzla alýp vererek nefesini büyüyor..
Benim çocuk koþmuyor, Yalnýzca kulak veriyor koþanlarýn sesine, Ve güneþ henüz göstermeden kendini, O görerek büyüyor anasýnýn aðlayan matemini..
Koþacak benim çocuk birgün, Adaleti almak için adaletsizlerden, Öpmek için sevdiði kýzý yüreðinden, Ve bayram sabahý tutup ak ellerinden, Getirmek için kapýma yada yoksul soframa....
Sosyal Medyada Paylaşın:
Devrim Dokdere Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.