Bir ambulans geçiyor
caddenin tam ortasýndan
acý sirenleri
yüreðim dertli
mühür gözlerinde bir bahar sakýnýyor
uçan kuþlarýn dilinde ’..merhaba hüzün...’
olgun intiharlardan sakýnmýþ annemin dualarýnda
bekliyor beni yaþamaya dair ölüm
bir ses duyuyorum her sabah uyanýrken
’...þimdi uzaklarda...’ diyor þair
uzaklarda kavuþmak cennetlere
hayaller de artýk sarmýyor
rüzgarlar kiralýk çiçeklere
yüzüm solgun
umutlar vurgun yemiþ
sularým durgun tüm þehirlerde
-anne
nerdeyim ben þimdi böyle elleri baðlý
nerdesin sen, ölüme hasretim bile yaslý
huzursuzum
mutsuzum
sen yoksun yine
tatmin etmez hiçbir eðlence artýk beni
ellerim boþ sokak ortasýnda
yalnýzlýða serenat düþlerim
en sýcak sözler kadar sýcakken
þarkýlarda artýk hayallerim
ah, anne yapayalnýzým
dizlerimden kanda akmýyor
yalnýz yüreðim göçebe sevmelere
akýyor yollarýna
kimse anlamýyor beni senin gibi
her gören bir yemin etmiþçesine
ayný sözü tekrarlýyor
bu son fasýl belki
belki de son hikaye
akþam olurken yine sensizlik de
varsýn aþktan desinler bu derbederliðe
varsýn yaþamaktan kimi de
bilmem çare olur mu gelecek yaðmurlar
düþer mi dilime nefesin gibi umutlar
saçlarýma düþen aklar oldukça artýk
avutur mu beni o mutlu yarýnlar
suya düþüp arlanacaðýna
kirlendi çoðum çok zaman önce
artýk boþa dönmelere lanetkar susuþlarým
sarhoþ olmuþ ellerimde aðrýyan baþým
paylaþýr mýyým bilmem kederimi
alýr mý kimse senin gibi yüreðine
gündüzlerim geceye gark olurken
sonsuzluk hecesi þu mavi denizde
üç günlük ömre sýðmýyor artýk hiçbir þeyim
ýþýðýnda kayýplara karýþmýþ bir garip kaderim
her meltem de ayný matem
her köþe de hep ölüme özlem
ellerinden öpülesi bir kuþ çiziyorum bu gece
isyan etmek bile harcým deðil kendime
piþmaným anne
doðurduðuna deðil de
böyle yaþamaya iþte
...