Þarkýlar hicazda aðlaþýrken, titrek bir mum alevinde yanýverir sevda dili; gönül evi...
eskilerden çalýyorum
adým sokaklarda isimsiz
eski bir ceket, bir de yýrtýk gömlek
yastýðýma küs gecelerim
uyuyan denize hasret ellerim
bir þarký dinliyorum
isyanlarýn en yeþili korkutuyor ölümü
korkuyorum her gün daha fazla yaþamaktan
hangi yana baksam ayný hüzün gözlerde
geceler yüreðin hüzzam tadýmda taksimi
kimseler duymuyor çýðlýklarý
yaðmuru bekliyor gözler
ben o gözlerden aðlýyorum
ürperiyor çatlamýþ dudaklarým
kýyýsýnda aþkýn masallarý uzanmýþ
ellerim ardý sýra dualarýn þiiri
tek bir hece yazýyorum nefesimde
annesiz yýldýzýmý arýyorum
sevmek hep uzaklarda bir hayal
çocuk seslerinde hatýralarýn senfonisi
bir baþka beste çalan yüreklerde
akustik tadýnda cennet düþleri
ellerinden tutmak zor sevgilerin
sevgilerin ýslak yalnýzlýðý sokaklarda
ayný yarayý deþiyor zaman
misafir okþamalarda uçuþuyor umutlar
bir soðuk þerbet içiyorum aþk elinden
kalbim hicranlarýnda inkar ediyorum
sevdanýn oturduðu sokaklarý çoktan terk ettim
bu yüzden belki de feryatsý yetim düþlerim
secdeye kapanmak istercesine aþk kapýmda
ayný mýsralarý tekrar ediyor korkak yüreðim
Ah o çiçekler de bir kere ellerimde kurumasa
Çünkü bu þehri artýk boþaltmak istemiyorum
Þairin yarasýyla yaþadýkça...