geçiyorsun, bu þehrin akþamlarýndan.. her yaným karanlýk. seslensem,sensizlik.. bütün ýþýklarý sönmüþ bu kentin. Sen sevgili kandilime alev, yüreðime ýþýk ver.. sessizliðime ses düþür.. sensiz bu þiir, avuçlarýmda pul pul dökülüyor. sen, yüreðimin tutuksuz mahkumu. sana sürgündeyim.. vurgun yemiþ olsa da bu sevda baharý alýp götürsen de benden, sen,papatyalarý ekiyorum gönlüme.. belki,dönersin diye..
bitmiyor sevgili sensizlik hiç bitmiyor... kimbilir, bu gece, yaðmurlarda özenip aðlayacaklar bana... gitmeliyim artýk.. seni sevmeyide almalýyým yanýma....
yine gece yine hüzün saat gecenin sen vakti... söyle sevgili... þimdi ben, adý ,sen olan yalnýzlýðý mý sevmeliyim.....
gül tuzcu karaman
Sosyal Medyada Paylaşın:
gultkaraman Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.