Ýhanetlerin ihbarlarýnda artýk kronik bir acýnýn ev sahibiyim….
ý-
býrak dilimi zaman,
býrak.
hüzünlü bir yerdeyim,
sývalarý dökük umutlarýmýn,
çentik çentik soluyor gülücüklerim.
kuþlar kondu göçtü buralardan,
ne gelen oldu bir daha geriye,
ne de bitti gidenler ölümlere.
býrak dilimi ah aþk,
býrak!
bu son visal artýk
gidiyorum o mutlu yarýnlardan .
ýý-
Bakmýyorum artýk geriye,
aþk;
gittiðin gibi bitti her þey.
sanmýyorum kaldý geride
sana ait bir hasretlik.
Gittiði zaman baþladý
bu amansýz yaþama sevincim.
Ya da gittiðini bildiðimdendi
tüm bu bilgiçliðim.
Ey aþk!
Yakma artýk farlarý yol üzeri,
ne saða dönüþ var ne de sola
artýk geldiðin yoldan geri döneceksin
benim olmadýðým þehirlere.
ýýý-
Zalim tabutlarýn çivilerini yüreðime saplayýp
zarlarýmý anlamsýzlýklara bulayan
ey aþk!
defalarca söyledim
girmediði iki kulaðýna
istemiyorum seni iki cihanda da
ne bir sevincim oldu
ne de bir huzurum senden yana
gitmen esasýnda tek yol da
ne gidiyorsun buralardan
ne de tutmuyorsun hiç kollarýmdan
bir avuntu belki ama
gitmek deðil ölmek lazýmmýþ
izin ver vursun bu mýsralar
sensiz akan damarlarýmdan.
ýv-
Þimdi naif kucaðýnda kavgalardan çýkýyorum
mezarýmda isimsiz bir mermer
kuþlarýnda aðýtlar
yanayakýla yaralarým.
Ne ýrkým var ne de bir sevilecek yüreðim
kýrýk sazýmda telim
çalmýyor artýk sen de yana!
Ey aþk!
Susmayan bir türküden zikir çekiyorum anne misali
derin izlerinde güller besliyor rüzgarlarým yüreðimde
dostlarýn türkülerinde ölüyorum hep karanlýk içinde
ayýþýðýnda kana bulanýyor ümitlerim yaralý þehrinde.
v-
Aþk;
bitti mi?
...
Yoksa devam edecek misin yaramý kanatmaya?