Betil : O’nu her düþündüðümde kapýldýðým his , tam anlamýyla buydu. Yapacak bir þeyin yoksa ; aðlarsýn. Durmadan , býkmadan , usanmadan.. Yapacak bir þeyim yoktu ; hep aðladým
Özge : Çaresizliðin ek haliydi onun adý... Adýmýn sonuna ne zaman gelse çaresiz olurdu ismimiz. Harfinden tanýrdým o’nu , bilirdim. Ha bir de elleri ; lanet olasý bir muammaydý. Hem yarayý açandý mesela , hem de kusursuzca örten. ’Hem yarabandým , hem yaram’ derdi arkadan da Teoman. Soru iþaretlerine boðulurdun aklýmda tümden , hangi cevaba ait olduðunu bilmediðim.
Betil : Kafam ne kadar allak bullak olsa da , olsun. Herþeyini ; herþeyimi alýp çekip gitsen de , olsun. Kabullenmeyi de öðrenirmiþ insan. Ben de bilmezdim bir gün arkandan sadece bakmak zorunda kalacaðýmý ; çok güzel gittin...
Özge : O yüzden gidiþiyle tanýrdým o’nu... Nikotin sarýsý saçlarýmý ellerine sarýp kokusunu içendi. Ciðerlerinde ben vardým. Her nefes aldýðýnda hatýrlardý beni bilirdim. Bir de kolalý gömlek yakasýndan tanýrdým. Kokusu bir bahar çiçeðini anýmsatýr , baharý getirirdi hazan çökmüþ parmaklarýma. Özenle her sabah göz perdelerimi aralar ýþýk sokardý o loþ , izbe kalbime...
Bana eþlik edip kelimelerime yoldaþ olan can arkadaþým Betil’e çok büyük teþekkürlerimle...
YirmiBir.Sekiz.ÝkiBinOnBir Özge Çetin & Betil Baþ Sosyal Medyada Paylaşın:
OzgeCetin Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.