Adýn aþktý, Ben baþka þehirleri inancýmýn zayýflýðýndan seçiyordum. Kendimle yüzleþmek gibiydi seni sevmek, Henüz kendime katlanamýyordum. Kaçtým zannettim, Gölgem çivilemiþ bedenime kendini. Nereden bilebilirdim, Her þarkýda sana sobeleneceðimi?
Rüzgar yalarken saçlarýmý, Hapþýran kelimelerim vardý benim, Kalp ayazýndan. Ilýk yaz akþamlarýnýn, Sokak arasý melodileriydin sen, Nasýl kaçabilirdim Keman sesleri ruhumu esir almýþken?
Çürümüþ sancýlar, Asýrlardýr biriken ön yargýlarýn gölgesinde güneþlenirken, Bronzlaþan beyinlerden anlayýþ bekledim hep ben. Bir aðustos ikindisi çýkýp geleceðini bilsem, Satýþa çýkartýr mýydým kelimelerimi, Ne kadar yazsam boþ, Seni tarife yetmiyorlar þimdi…
Soyadýn, Adýmýn yanýdýr. Kalbin, kalbim Andýmdýr!
Elif SEZGÝN
Sosyal Medyada Paylaşın:
mina Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.