oysa bir tek özlem vardýr
gökte yýldýz, arýya oðul
tüm çiçekler kadar çoðul,
deðil mi gülümseyince sen
canlanýr gece ve gökyüzü
anýlar tümüyle gözünde,
mahzeninde ilkyazýyla songüzünde...
üþümüþlüðünde kýþ günü
gözleri ýlýk ýlýk gözüne düþen
öz be öz çocuðundur özlem
sýmsýcak yüreðinde büyüttüðün
özsuyunu saç/aklarýnda yürüttüðün
göðerip güneþe yükselen
kar çiçeðidir göðsünü delen...
bir gül ki yediveren
kýlcal damarlarýnda yürür
tek tek dolaþýr gözelerini
’Özle beni!’ diye diye
her seferinde yeniden
kanla yazar benliðini tenine,
sel gider, kum kalýr, gül gider özlem!
günle doðar ay’la büyür
geceleri koynunda yatar
uyur uyanýk bir uyku
gözlerinde nöbet tutan tutku
özlem ateþte gizli sudur;
yaðmaz, gökyüzünü inletir
yaðar, gül yüzünü serinletir...
tutuklu hüznü bulutlarda saklý
sýðmaz içi içine insanýn
þimþek çakar, darmadaðýn aklý
apansýz bir saðanak baþlar;
özlemdir, yanaðýndan akar
kýyýlar boyunca uzar saçlarý sevgilinin
köpükler bembeyaz, dalgalarla sahili yýkar...
özlem, kucaðýnda bubi tuzaðý
kendi sýcaðýnda patlar
etkisiz mesafesi yoktur
yakýn eder uzaðý
göðsünde ip atlar
ateþli bir çocukluk hastalýðý
derecesi aþkýn, gülün c/ismini ispatlar...
güle düþen çiy damlasý
yürek tuzlasýdýr özlem
gül sah(r)asýnda kum fýrtýnasý
yürekte umar, belki bir büyük kumar
parmak izinde kupa asý
bilen bilmeyene anlatsýn
özlem, bir arkasý yarýn masalý...
Þaban AKTAÞ
14.08.2011
(agss)