RAHAT UYU BİRTANEM

KEBAN’ a aðlarýný sermiþ balýkçýlarýn,
Sessizliðine inat,
Gurubun kimsesizliðine karýþan,
Derin haykýrýþlar içinde,
HARPUT’UN kenarýndan Arap Babanýn,
Hüzünlü bakýþlarý ve gözyaþlarý akarken,
Gakkoþlar diyarýna geri döndün,
Tam on beþ yýl sonra,
Hem de hiç ayrýlmamak üzere,
Kabul edilmesi zor,
Karþý konulmasý imkânsýz,
Ebediyette buluþmak sözüyle.


Doðduðun günü hatýrlayýp,
Gözleri dolarak anlatýrken annen,
Dayanamayýp çocukluðuna geçiyor,
Kendine has þivesiyle,
Her düþen gözyaþýnýn peþinden,
Uzun uzun anlatýyor,
Bu kýsa hayatýný,
Kývýr kývýr saçlarýný taradýðýný,
Yaramaz çocukluðunu tekrar yaþýyor,
Revamý bu Ya rabbim diye,
Dua ederken,
Kader ona o kadere þaþýyor.

Hep saðlýkçý olmak isterdi,
Ýnsanlara yardým etmek,
Bir acýyý dindirmek,
Ýyi insanlar yetiþtirmek,
Amaçlarýndandý diye devam ederken,
Oldu, yardým etti, yetiþtirdi,
Diye sözü baðlýyor,
Tüm insanlarýn, gözleri suskun lakin
Yürekleri hüngür hüngür aðlýyor.

ELAZIÐ da saðlýk meslek lisesinin önünde,
Ýþte benim lisem diye gösterdiðin günü,
GEVHER NESÝBE de konuþuyorken,
Ne güzel yâd ederdin, hatýrlýyorum dünü,
Vefa dilinde perçinlenen bir çiçek,
Sadakat gönlünde kokan güldü,
Sevdan çorak gönlüme akan su,
Aþkýn neden öldü diye aðlayan bülbüldü.

Hani ben teðmen çýkacaktým,
Yýllardýr beklediðim gün geliyordu,
Sen daha birinci sýnýftýn,
Ders çalýþýyorduk,
Sýcak bir temmuz günüydü Ankara da,
Nasýlda akmýþtý gönlüme ýlýk bir rüzgâr,
Nasýlda heyecanlanmýþtým,
Seni ilk gördüðüm sabahta,
Tam üç ay düþündüm,
Nasýl söylesem diye,
Nihayet bir ekim günü,
Gönlümdeki o ýlýk rüzgâr,
Dilimden düþtü,
‘’Seni seviyorum HANDAN’’,
Suratýn ciddileþmiþti ama
Ben rahatlamýþtým,
Pýr pýr çarparken kalbim,
Doðru yaptýðýmý anlamýþtým.


Ýki yýl sonra kasýmýn ikisinde,
Kuruyan yapraklar bizim için düþüyor,
Sýhhiye orduevindeki insanlar,
Bizim için coþuyordu,
Ölüm bizi ayýrana kadar birleþtik,
Artýk her iki cihanda da eþtik.


Bir kýþ günüydü sancýlarýn tuttuðunda,
Doksan beþ yýlýnýn þubat ikisi,
EREN doðdu aþkýmýzýn meyvesi.


Ne yiðit bir aþkla severdin bizi,
Benim iki erkeðim diye,
Nasýl bakardýn bize,
Nasýl göðüs gerer engel olurdun,
Bize yönelen her derde,
Canýmýzdýn, annemizdin,
Elde ettiðin her þeyi hak ettin,
Neden ey aþkým neden,
Çabuk terk edip gittin.


ÇUBUK saðlýk meslek lisesi,
DOÐUBEYAZIT ve UZUNKÖPRÜ günlerimiz,
ÝSHAK PAÞA sarayýný gezmiþtik bir gün,
Bir daha dönmeyelim diye,
Hani babaya dua ederken,
Ve MÝMAR SÝNAN’IN uzun köprüsüne bakarken,
Haykýrmýþtýk aþkýmýzý,
AÐRI daðý þahitlik etmiþti sevgimize,
Nuh’un Gemisi taþýmýþtý,
Bizi birbirimize.


Ýlk doktora gittiðimiz gün,
O melun hastalýk çýkmýþtý,
Hiç belli etmedim bir tanem,
Ama bütün hayallerimi yýkmýþtý,
Almýþlardý yavrumun süt kaynaðýnýn birini,
Nasýl yazmýþtý Hu da bilmem ki kaderini,


Sendeki yaþama azmi,
Prensiplerine sadýklýðýn,
EREN’E düþkünlüðün,
Ve o büyük aþkýmýz,
Hepsi birer birer geçiyordu aklýmdan,
Bize olan aþkýnla düzeldin,
Dünyalar bizim olmuþtu,
Sen saçlarýnýn döküldüðü an,
Ve beyazlara büründüðün zamanda,
En güzeldin.


Biliyordun bir gün gideceðini,
Biliyordun biliyorum,
Ama bize kýyamazdýn,
Bilmezlikten gelirdin,
O kadar acýnýn içinde,
Yavrumuza ve bana moral verirdin,
AZRAÝL den korkmadýðýn,
Ölüme hazýr olduðun belliydi,
Doyamadan gittiðin þey,
Yavrumuzun istikbaliydi.

Bir gün Ereni sünnet ettirelim derken,
Sanki birinci düðününü göreyim der gibiydin,
Beraber yaþadýðýmýz her güzelliðin mimarý,
Bize hayatý sevmeyi öðreten periydin.


O gün geldi ve gittin,
Bir kor ateþ býraktýn içimizde,
Emanetlerin emin ellerde,
Öðrettiklerin beynimizde,
Rahat uyu bir tanem,
Milyonlarca gül olsa da dünyada,
HANDAN isimlisi her daim kalbimizde.


KEBAN’ a aðlarýný sermiþ balýkçýlarýn,
Sessizliðine inat,
Gurubun kimsesizliðine karýþan,
Derin haykýrýþlar içinde,
HARPUT un kenarýndan Arap Babanýn,
Hüzünlü bakýþlarý ve gözyaþlarý akarken,
GAKKOÞ lar diyarýna geri döndün,
Tam on beþ yýl sonra,
Hem de hiç ayrýlmamak üzere,
Kabul edilmesi zor,
Karþý konulmasý imkânsýz,
Ebediyette buluþmak sözüyle.

Rafet Haznedar



Sosyal Medyada Paylaşın: