Uzun Ömür mü Artan Hüzün mü Ne İster İnsan

Her gün, her sabah gül açmadan solarsa;
Ýki dudak arasýnda söz yarým kalýr,
Susmak korku sayýlýrsa,
Akýl bedenini tanýmaz,
Kalp, beyinle baðýný koparýrsa
Yaþamak neye yarar...

Hasret eskir; çýðlýk kendi sesinden korkarsa,
Ayrýlýk göbek taþýnda damla damla acý olur,
Hayallere karanlýk çökerse;
Yaþamýn ýslak yanaðýndan günahsýz gönüller suçlanýrsa,
Aþka meydan okumak neye yarar...

Dil baþka, yürek baþka söylerse;
Kuþ ötmeyi býrakýr aðýt yakarsa,
Dostluk parayla pulla takaslanýr,
Özbenlikler kaybolursa,
Yürekte sevinç, umutta bahar neye yarar...

Mutluluk hayal olur, evin kapýsýný yalnýzlýk çalarsa,
Aþk bir korkuluk gibi uçurumun kýyýsýnda durursa
Kollar ertelenmiþ sevinçlere açýlýr,
Sevdalar küçük ayrýntýlarda kaybolursa,
Gönülden gönüle hasret yaðsa neye yarar...

Bir varmýþ bir yokmuþcasýna yaþanan ömür
Uzun ve derin uykulara dalarsa;
Deniz martý sesinden sýkýlýr,
Liman gemilere kayýtsýz kalýrsa
Deryalar senin olsa neye yarar...

Aklýn ýþýðýna gölge düþmüþ,
Yüreðe karanlýk çökmüþ,
Mutluluk bir masal kuþu gibi
Ansýzýn uçup gitmiþ,
Ömrüm iki katýna çýkmýþ
Neye yarar!..

30 Temmuz 2011/ANKARA
Rukiye Çelik

Sosyal Medyada Paylaşın: