YALNIZLIĞIN EŞSİZ VATANI

Ruhumun enginlerinden
Bu gün aniden ölüyorken
Yaz yaðmurlarýnýn avuçlarýnda getirdiði,
Bir umut paresi;
Tutunamýyor bakýþlarým,
Hüzünler düþlerimi kuytu bir köþeye çekmiþ,
Mutlu hayallerle dolu tenime,
Acýlarý resmederken…

Parmak uçlarýmýn
Kýrýlmýþ parça pinçik olmuþ izlerinde
Karanlýklar çöküyorken
Gözlerimin baþucuna;
Bu gece hayata uzanamayan ümitlerimin kollarýnda
Ayrýlýk, beni silaha takýlan kurþun misali
Kaleminin ucuna mürekkep yapýp,
Sýkýyor yarým kalmýþ cümlelere…

Ýzbe kederlerin,
Gülüþlerimin hafýzasýndan sildiði
Son birkaç mutlulukta hafif hafif can veriyorken
Neþe dolu satýrlarým,
Bileklerime dökülen harflerle;
Ben, ellerimde sönmüþ hayatýmýn
Ucu yýrtýk kareleriyle birlikte
Ruhumda kalan ömrümün son saniyelerinde
Sürüyorum sensiz biçare olan hecelerimi,
Bakýþlarýmýn sahilinde esen
Ürkütücü rüzgârlarýn adýmlarýyla,
Yalnýzlýðýn eþsiz vatanýna…
Sosyal Medyada Paylaşın: