Marya'nın Çığlığı

I.
Marya’nýn çýðlýðý bu olsa gerek
Eþgalinden tanýdým sesinin
Koyu, açýk bir zifir miydi ne?
Kapýnýn eþiðinde duran bir çocuk
Misali aðlamakta elleri,
Düþündeki heceler kaybolmamýþken yeryüzünden
Ýhtiyar bir sezgiyle dile geldi
Cumartesi sabahý olacak iþ miydi bu
Anlatýr mý bilmem þimdi bu þiir onu..

Marya var git sefa eyle
Yokluðun bir yara olsun yüreðimde
Biliyorsun sözüm var benim
Her gül ancak kendi dalýnda güzeldir..
Marya býrak çýðlýk atmayý
Ne boðaza mavi bir bayrak dikersin
Ne de ölüyü kaldýrýrsýn mezarýndan
Var git sefa eyle;
Ya da dön gel yurduna..

II.
Gece düþtü üzerime
Aralýksýz, virgül býrakmadan
Sokuldum iyice içine
Al dedim, kovma yüreðinden
Canýn sýkýldýðýnda atarsýn
Bir köþe baþýna minnetsiz
Kimseye söylemeden, kimseyi incitmeden
Marya mecbur deðilsin
Ne kefen giymeye baþkasý için
Ne de kefen giydirmeye bu kýþ günü..

Aðzýn dilin lala ola
Oturduðun yerden bir daha kalkma
Marya, soysuz asaletin kýzý
Var git dedim kulaðýna
Sahipsiz, kimsesiz yurduna
Býraksýn artýk çýðlýk atmayý
Sende söyleme bir daha acýklý türkü
Bilmem ki kötülük mü ettim sana
Çiçekli çarþaflarýn olurdu topraðýnda
Anladýn mý þimdi kurnaz tilki
Ya da istersen boðaza dik bayraðýný
Ölüyü mezarýndan çýkar..

III.
Sýrtýnda koca bir yükün sivilcesi durmakta
Ve ayaklarýn hala olmadýk yerlere sürüklemekte seni
Zorba, kanunsuz
Ay’da gitti Marya
Dur, bekle
Çýðlýðýn geceyi koparacak gündüzden
Sökülecek bütün vidalar teker teker
Gündüz de kabul etmeyecek bu sefer
Marya dedim, dur, bekle...

Marya’nýn çýðlýðýdýr bu
BÝr hazin koku gibi geceye sinen
Asumanda perde misali,
Aðlamaklý bir elbise,
Çocuðunu yangýnda kaybetmiþ bir anne,
Düþ’ün, aklýn zifir karanlýðýnda
Marya kopar ve rahatlat kendini,
Var git sefa eyle;
Sorma, söyleme kimseye birþey
Ya da dön gel yurduna..
Sosyal Medyada Paylaşın: