HEP SUSACAKTI

Sevgisinin sýcaðýndan, mil-
Hasret, bulutlarý oluþmuþtu.
Bulutlarda biriken,
yaðmurlarý yaðdýracaktý.

Eðer; çarpabilseydi,
Gözlerindeki artý bulutlara,
Eksi bulutlarý,
Olmadý...

Bir rüzgardý!
Aniden çýktý!
Bulutlar daðýldý...

Onu da, savurdu!...
Bedenide, ruhuda yine, yalnýzdý.
Sanki; geceydi, karanlýktý.

Güzel, bir rüya sonrasý,
Gördüðü; kabustu!...
"Aþk; " son kez yanan, ýþýðýydý.

Bulutlarýn adý; sevgiydi, soyadý hasret...
Yaðmurun adý; þiir...
Bembeyaz sayfalara;
Aþkýný, yaðdýrdý çiþil çiþil...

Bir damlasý bile düþmüyordu,
Sevdiðinin üzerine...

O, kupkuru ve þaþkýn bakýyordu.
Belki de, içinde; fýrtýnalar kopuyordu.

Korma! demiþti ama; yine korkuyordu,
Suskundu!
Bir daha hiç konuþamayacaktý!...

V.Kayra
Sosyal Medyada Paylaşın: