Bardak içinde söndürülmüþ bir kaç izmarittik seninle biz. Yanyana sevilmezdik. Ya kokudan rahatsýz olan bir anne dökerdi bizi çöpe Ya da gizli gizli zehirlenen bir çocuk endiþesi..
Bir türk kahvesinin son yudumuyduk seninle biz. Kapatýrlardý fincaný ; Kuruyup telve olurduk. Ne aptallýktý yorumlamaya koyulmalarý , Gelecek deðildik ki biz...
Eskimiþ iki saman kaðýdýydýk seninle biz. Senin kaleminin ucu kýrýlýr kaðýdý delerdi. Sonra sen kýrýp benim kalemimi ; Adam asmaca oynayalým derdin. Oynardýk biz de. ve daimi galiptin.. Söyle þimdi infazmýydý yoksa aþktanmýydý yaptýðýn?
Siyah beyaz kareli bulmacaydýk seninle biz. Ne zaman harf yazmaya kalksam kutulara , Siyahýn önümü keserdi bir piyon edasýnda. Hamle yapamadan ’mat’ ederdin sen cümlelerimi , Zira bir tek sen baþarýrdýn Þah a þahpaz diyebilmeyi...
Özge Çetin
YirmiDokuzTemmuz2bin11 Sosyal Medyada Paylaşın:
OzgeCetin Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.